Christien Homan – Kerkhof (66 jaar) woont samen met haar man, Harry Homan (69 jaar), in Goor, Twente. In juni 1995 zijn ze verhuisd naar een ruim vrijstaand huis waar Harry zijn hobby kan uitoefenen. Samen hebben ze twee zoons, Vinod en David. Vijf jaar geleden is David overleden.
“Als ik terug kijk op mijn leven, had ik niet zoveel anders gedaan”, vertelt mevrouw Homan. “Het overlijden van David hadden we zelf niet in de hand, dus daar kan ik weinig aan veranderen. We zagen het absoluut niet aankomen. Mijn jongste zoon woont in hetzelfde dorp en komt gelukkig regelmatig eten. Dan weten we hoe het met hem gaat. Ik ben blij dat we zo hecht zijn als familie. Het lijkt me niets om een kind te hebben en daar drie maanden niets van te horen.”
Naast haar gezin heeft mevrouw Homan ook een hechte band met haar broers en zussen. Ze groeide op in een gezin met twaalf kinderen, in het dorp Enter, dat vlakbij Goor ligt. “Ik heb nog veel contact met mijn middelste zus en kom ook regelmatig bij mijn oudste zus. Twee ochtenden in de week zorg ik dan voor haar. Het is iets dat ik heel leuk vind om te doen en het is heel dankbaar werk. Ik zal haar nooit meer zo vaak kunnen helpen met aankleden, als ze bij mij vroeger heeft gedaan.”
“Met vijf oudere broers, vijf oudere zussen en een jongere broer, ben ik de elfde van de twaalf kinderen. Ik ben vroeger best wel verwend geweest. Mijn zusjes waren altijd heel druk met mij. Dat was niet heel gek, aangezien ik drie broers direct boven me had en ik was dan het kleine jonge zusje. Mijn oudere broers en zussen hebben altijd moeten helpen in de bakkerij van mijn ouders. Toen ik de leeftijd bereikt had dat ik kon helpen, was het niet meer nodig. We hadden een afwasser, geen winkel meer aan huis, een wasmachine en er waren auto’s. Wat dat betreft ben ik binnen ons gezin wel een bofkont.”
Op haar 22stetrouwde ze met Harry, de man met wie ze nog steeds gelukkig is en kijkt ze terug op een heel mooi leven. Maar wanneer ze terugkijkt op haar carrière, had ze wel wat dingen anders gedaan. Dat is dan ook de levensles die ze iedere vrouw wil meegeven.
“Ik ben begonnen bij een notariskantoor, daar heb ik negen jaar gewerkt. Ik had hele leuke collega’s, mocht altijd nette kleren aan. Een notariskantoor was voor mij een hele fijne plek om te werken. Nadat we waren getrouwd, heb ik deze baan opgegeven, zodat ik bij Harry in het bedrijf kon gaan werken. Bij ons bedrijf in interieurbouw heb ik 25 jaar de dagelijkse boekhouding gedaan. Daarnaast stond ik ook gewoon in de spuitcabine en was mijn haar vandaag rood en morgen geel van de stof. Ook moest ik met een grote bus de weg op.”
Als je vroeger met de bakker trouwde, stond je in de winkel. Dat is nu niet meer, want daar hebben ze winkelmeisjes voor. Ook waren er vroeger veel mensen die boven of naast hun bedrijf woonden. Dat zou ik nu nooit meer doen. Bijstaan met raad en daad wil ik best, maar ik ga niet meer werken bij jou in het bedrijf. Ik zou dan blijven werken op kantoor, want dat vond ik ontzettend leuk. Dat deed je vroeger niet, dan werd je raar aangekeken. Ik weet zelf eigenlijk niet of ik het wel leuk vond bij ons eigen bedrijf. Die vraag is me nooit gesteld, ik deed het gewoon. We verhuizen naar Goor en daar gaan we werken. Ik was echt een poetsvrouw, in plaats van een mooie kantoorbaan en er altijd mooi uitzien.”
“Het is inmiddels wel anders. Vrouwen kiezen nu toch wel meer voor hun eigen carrière en werken dan twee dagen minder wanneer ze kinderen krijgen. Als ik erop terug kijk, vind ik het wel jammer dat ik dat vroeger niet kon. Daarom is dit me ook bijgebleven denk ik.”
Er is niemand zoals jij 